پنج شنبه بازار يك آخوند

از وبلاگ کشکول

توي يه كوچه تنگ و قديمي و فقير نشين ، يه بساط پهن شده بود و انواع و اقسام لباس زنونه و مردونه و بچه گونه و غيره وسط ريخته بود.

خيلي عادي از كنارش داشتم رد مي شدم كه چشمم افتاد به يه پيكان قراضه كه كنار اين بساط پهن بود و كلي هم نوشته بر روش چسبونده شده بود . بيشتر كه دقت كردم يه روحاني با لباس روحانيت ديدم كه كنار اين بساط وايساده بود و در واقع بساط چي قصه ما همين حاج آقا بود .

نگاه به نوشته هايي كه روي ماشين چسبانده شده مي كنم

((آنچه كه قصد اهداي آن را داريد ، روز پنج شنبه از ساعت ۸ تا ۱۱ صبح به اين مكان بياوريد))

((شهري پر از برج ، با شكاف عميق طبقاتي در بين مسلمانان بالاخص شيعه جايگاهي ندارد))

(( آنچه شما استفاده نمي كنيد چه بسا نيازمندي سخت محتاج آن باشد ))

(( اسباب بازي شكسته كودك شما هديه اي زيبا براي كودكي است كه داشتن آن را در خواب مي بيند ))

دلم پر مي كشه كه برم با اين حاج اقا كه چهره ي عرفاني هم داره صحبت كنم و ببينم منظورش از اين كار چيه . خب همين كارم مي كنم ديگه !!!

دل پر دردي داره . اصلا نياز نيست كه من ازش سوال بپرسم . خودش شروع مي كنه به توضيح دادن .

• بعضي مردم لباساي اضافه شون رو ميارن اينجا و مي ريزن وسط اين بساط و كساني كه محتاج هستن ميان به هر اندازه و نيازي كه دارن برمي دارن و ميرن .
• يكي دو هفته است ميام اينجا و شما هم اگه لباس اضافه داريد بياريد .
• خيلي ها اومدن به من گفتن كه با اين كارت داري لطمه به لباس روحانيت مي زني ولي كسي به لباس روحانيت لطمه مي زنه كه پشت بنز و كاديلاك مي شينه نه من .
• نيازمنداني كه ميان از اينجا لباس برمي دارن نبايد خجالت بكشند ، اون مردم سيري كه خبر ندارن بغل گوششون اين همه محتاجه بايد خجالت بكشن .
• از يك ساعت پيش نزديك به ده تا گوني لباس هاي مختلف بوده كه با توجه به اينكه مستعمل هم بوده اما همش رو بردن و فقط همين يه مقدار مونده .(اشاره مي كنه به بساط پهن شده)
• هر كس مانع اين كار من بشه بايد در محضر خدا پاسخگو باشه .
• من طلبه شدم به خاطر اينكه عاشق اميرالمومنين بودم و الگوي من نيز اميرالمومنين هست و اگر كسي نمي تواند مثل آن حضرت باشه طلبه نيست .
• مطمئن باشيد چشم خيلي ها به وسايلي كه شما نياز نداريد يا عروسكي كه از بين رفته و شما مي خواهيد بندازيد دور ، دوخته شده .
• همين امروز خانمي جوان اومده بود پيش من و مي گفت من سه تا بچه دارم و در خانه مردم كلفتي مي كنم . بايد ماهي چهل و پنج هزار تومن كرايه خونه بدم و صاحبخونه در حال بيرون كردن من از خونه است . حاج اقا ريه هام عفونت كرده و اينم اسپريي هست كه من استفاده مي كنم . حاج آقا ندارم . به خدا ندارم . چي كار كنم ؟؟؟
• كجاي اين كار افراطي گري هست ؟ بذار بگويند طلبه اي كه پيش مردم است به مردم خدمت مي كند .
• اگر كسي بخواهد جلوي كارهاي من را بگيرد من هم در وبلاگم اعتراض مي كنم و بايد پاسخگو باشد .

خيلي از روحانيون از اين كار حاج اقاي قصه ما تعجب كرده بودن . خيلي ها سرشون رو زير مي انداختن و مي رفتن و زير لب چيزي مي گفتن . چند نفر به حاج اقاي قصه ما به شدت اعتراض كردن و تهديدش كردن . يكي دو نفري هم چند كلامي با حاجي صحبت كردن .

ديگه جاي ايستادن نبود ، يادم افتاد كه بايد يه مصاحبه تهيه مي كردم براي يكي از مجلات . همون مجله اي كه هر ماه در چهار صفحه و با بودجه ميليوني به چاپ مي رسيد .آره همون مجله اي كه قراره براي مديراي کشوری ارسال بشه. خب با اين اوصاف مي خواستيد بازم بمونم ؟؟ منم رفتم ديگه !!!

لينك وبلاگ حاج اقاي ما

This is not the way to fight terrorism

In this country, the debate over Afghanistan has focused narrowly on the role of Canadian troops. Should they stay or come home? If they do stay, should they continue offensive counterinsurgency combat operations against the Taliban or play a more traditional "peacekeeping" role providing protection for aid-givers?

In fact, the real questions posed by Afghanistan are far more fundamental. They have to do with the war on terror itself and the way it is prosecuted. Specifically, they have to do with whether terror can be defeated by war. There is growing evidence it cannot.

Iraq provides the most obvious example. An invasion ostensibly designed to fight terrorists ended up creating terrorists. Most notably, it motivated a few British Muslims to bomb the London subway system. As the New York Times reported this week, jihadists who learned their trade in the Iraq insurgency are exporting their skills to neighbouring states. The entire Iraq affair has been a disaster.

Afghanistan is not Iraq. Yet there are chilling similarities. The first is that the invasion of that country in 2001 has strengthened extremists there. The second – raised by the arrest last summer of 18 Toronto-area Muslims on suspicion of terrorism – is that the repercussions of Western military operations in Afghanistan are being felt here.

Evidence for the first proposition comes from all quarters. Thanks in part to the Afghan war, extreme elements of the Taliban now dominate tribal areas in neighbouring Pakistan, forming part of the volatile mixture that threatens the stability of that regime.

In Afghanistan itself, anger is steadily mounting against foreign troops. In March a survey by the non-profit, London-based Senlis Institute found that roughly half of those polled in the area of Afghanistan where Canada is operating, now believe the Taliban will win. More than a quarter openly admit to supporting the Taliban.

That doesn't mean a quarter of the Afghan population wants to bomb the CN Tower. The Taliban is a complicated mix of tribal traditionalists, Islamic zealots and Afghan nationalists. Yet, perversely, the Western fixation with Al Qaeda seems to have raised that organization's prestige within the Taliban.

What is to be done? One answer is to wage counterinsurgency warfare in a smarter way. That's the message delivered to a parliamentary committee this week by Senlis board member Noreen MacDonald. She says Canada should spend more on aid, to win the allegiance of Afghans. Only if there is popular support, she says, can the military battle be won.

While this approach is not foolish, it continues to cast the problem of Afghanistan – like the problem of terror generally – in largely military terms. In fact, both problems are fundamentally political. Canadians may not like the obscurantist, misogynist ways of the Taliban. But plenty of Afghans do.

In the '70s, traditionalist Afghans fought their own Communist government when it tried to reform the backward social system. After the Soviet Union invaded in 1979 to support that government, they fought it, too. They are still fighting. The only difference is that they are fighting us.

So, forget the war on terror. Terror feeds on war. Paradoxically, the precondition for success in Afghanistan is peace. This is not a bromide but a fact.

However, peace is not easy. It requires political accommodation – not only with those of whom we approve but with those whose views we detest. This will be the hard part. The alternative is worse.

Bush Calls for Goal-Setting on Climate Change

by Eric Weiner

President Bush unveiled a long-term strategy for dealing with climate change Thursday, ahead of the annual G-8 summit next week where the issue will be at the top of the agenda.

The president urged 15 major industrial nations to reach an agreement by the end of next year on goals for reducing greenhouse-gas emissions globally.

The plan marks a major shift for a president who, six years ago, downplayed the issue of climate change. Yet critics say the plan announced Thursday is vague and doesn't go far enough.

European nations accuse the U.S. of foot-dragging on an issue that affects virtually everyone in the world — and they are calling for a much more aggressive approach. For instance, Germany has proposed a "2-degree" target, whereby the goal is to hold global warming to no more than a 2 C (3.6 F) increase from pre-industrial temperatures. Experts say achieving that goal would require a dramatic reduction in emissions by 2050.

President Bush has rejected that proposal and is now calling on nations to set a global emissions goal, leaving each nation to decide how to reach that goal. The details of the plan will be decided in a series of meetings beginning this fall, the president said.

"The United States takes this issue seriously," Bush said. "The new initiative I'm outlining today will contribute to the important dialogue that will take place in Germany next week."

But Tony Juniper, head of the environmental group Friends of The Earth, said Bush's announcement serves as a delay tactic.

"This is a deliberate and carefully crafted attempt to derail any prospect of a climate change agreement (at the G8 summit) in Germany next week," Juniper said. "He is trying to destroy the prospect of that getting anywhere by announcing his own parallel process with very vaguely expressed objectives."

The Bush administration has rejected other proposals for controlling climate change. It does not support global carbon-trading programs that would allow countries to buy and sell credits to comply with carbon dioxide standards, an approach that has been attempted with other types of pollution. The White House also has rejected energy-efficiency targets advocated by the European Union, arguing that a standard that makes sense for one country does not necessarily make sense for another.

James Connaughton, chairman of the White House Council on Environmental Quality, said the United States is not against setting goals but prefers to focus on specific sectors, such as cleaner coal and reduced dependence on gasoline.

"The U.S. has different sets of targets," Connaughton told the Associated Press.

In recent years, climate change has progressed from a fringe issue in the United States to one of major concern to Americans, according to polls.

But, as the president unveiled his plan Thursday, NASA administrator Michael Griffin questioned whether global climate change is even a problem and whether it deserves international attention.

"I have no doubt that … a trend of global warming exists," Griffin said during an interview on NPR's Morning Edition. "I am not sure that it is fair to say that it is a problem we must wrestle with. To assume that it is a problem is to assume that the state of Earth's climate today is the optimal climate, the best climate that we could have or ever have had and that we need to take steps to make sure that it doesn't change."

His comments elicited disbelief from Jim Hansen, NASA's top climate change scientist. "I nearly fell off my chair (when I heard the comments)," he said during an interview on NPR's Day to Day. "It's remarkably uninformed about the status of our understanding (of climate change)," he added.

The issue will get plenty of attention in another meeting this year: The signatories of the Kyoto Protocol are due to meet in Bali to discuss a follow-up agreement. But critics say the protocol is meaningless without the cooperation of the U.S., the world's largest contributor of greenhouse emissions.

The protocol, which expires in 2012, was never submitted to Congress for ratification. President Bush objected to it because it exempts China and India, two of the world's fastest-growing economies, from the tough standards. In his speech Thursday, Bush included China and India in his list of countries he hopes will engage in goal-setting.

European, Iranian envoys to meet again

By GEORGE JAHN, Associated Press Writer

MADRID, Spain - Top envoys for Iran and the European Union ended talks Thursday with little indication they were closer to resolving a deadlock over Tehran's refusal to suspend uranium enrichment, but they agreed to meet again in two weeks.

"Sometimes we are not able to move the process as we like, but in any case, the atmosphere continues to be very positive," said EU foreign policy chief Javier Solana after meeting with Ali Larijani, Iran's ranking nuclear negotiator.

Solana's comment appeared to be tacit acknowledgment that Iran refused to give way on international demands it suspend enrichment or face further U.N. Security Council sanctions.

In Vienna, Secretary of State Condoleezza Rice urged Tehran to heed the U.N. Security Council and freeze enrichment, saying Washington was ready for wide-ranging discussions if it complied.

"I think it's time for Iran to change its tactics," Rice told reporters in the Austrian capital, outside a conference on the role of women in the Middle East. If Iran does so, she said, "then we are prepared to ... sit with Iran and talk about whatever Iran would like to talk about.

"But that can't be done when Iran continues to pursue, to try to perfect technologies that are going to lead to a nuclear weapon," Rice said, alluding to the U.S. assertion that Tehran is seeking the cover of a peaceful nuclear program to make such arms.

بهنود: مذاکره با آمریکا پیروزی برای ایران است

آرش صالحی

امروز مذاکرات رسمی ایران و آمریکا در بغداد برگزار شد. مذاکراتی که نخستین اجلاس مقام‌های بلندپایه دو کشور در طول 27 سال گذشته به شمار می‌رود. گرچه بر اساس گزارش‌ها، محور اصلی مذاکرات، بررسی وضعیت عراق است اما، مذاکره رسمی نمایندگان دو کشوری که در طول سه دهه گذشته در تریبون‌های مختلف همدیگر را متهم کرده‌ و گفت‌وگوی رو در رو نداشته‌اند، از موضوعات مهم امروز در رسانه‌هاست. مسعود بهنود، روزنامه‌نگار و تحلیل‌گر مقیم بریتانیا، در این‌باره نظر می‌دهد. گفت و گوی کامل را از اینجا گوش دهید یا بخوانید:

آقای بهنود هفتم خرداد روز مذاکره‌ ایران و آمریکا در بغداد است. شما پیش‌بینی می‌کنید عمده‌ترین محورهای مذاکرات چه باشد؟
پس از تذکری که رهبر جمهوری اسلامی داد، طبیعتا دولت جرات نخواهد کرد بیشتر از همین مسایل عراق و مسایل امنیتی عراق در این مذاکرات جلو برود. اما اگر به کل صورت مسئله برگردیم، شاید آنجا بتوانیم این معما را باز کنیم. دو کشور که ایران و آمریکا باشند ۲۸ سال به مردمشان گفته‌اند که آمریکایی‌ها گفته‌اند اینها تروریست‌اند و راس محور شررات‌اند. حکومت ایران هم به مردم ایران گفته است که اینها شیطان بزرگ‌اند. طبیعتا حالا بعد از کشش و کوشش‌هایی که شده است آنقدر مسایل مشترک بین‌شان پیدا شده است که به هرحال چه نفرت و چه عشق آنها را مجبور می‌کند که باهم گفتگو کنند. منافعشان ایجاب می‌کند دو دولت که با هم گفت‌وگو کنند. طبیعتا این وسط یک موضوعی باقی می‌ماند.

افکار عمومی را چه کسی قانع کند؟ هم آمریکایی‌ها و هم ایرانی‌ها، دو دولت، از دولت مقابل توقع دارند که بیا افکار عمومی من را قانع کن. دولت آمریکا توقع دارد که ایران به ترتیبی پای میز مذاکره برود که آقای بوش و دولت محافظه‌کاران بتوانند به مردم آمریکا بگویند که دیدید! ما زور آوردیم، فشار آوردیم و به زور اینها را کشیدیم پای میز مذاکره. دولت ایران توقع دارد آمریکایی‌ها جوری رفتار کنند که بتواند به مردم ایران بگوید که دیدید، شرایط را آنقدر پست کردیم برایشان که حلقه افتاد گردنشان و تمام شرایط ما را قبول کردند، با خفت و خواری نشستند پای میز مذاکره. و به این ترتیب افکار عمومی‌شان را راضی کنند از این مرحله بگذرند. تا الان هنوز زمینه‌ای پیدا نشده است که نشان بدهند این دو دولت حاضرند برای همدیگر اینقدر خودشان را بکشند، اینقدر ایثار و گذشت کنند. ولی درعین حال هرچه روز می‌گذرد، شرایطی اتفاق می‌افتد که برهردو کشور حکم می‌کند که مسایلشان را با هم حل کنند. آنقدر مسایل مشترک پیدا کرده‌اند، آنقدر منافع مشترک پیدا کرده‌اند با همدیگر بعد از آمدن نیروهای تحت رهبری آمریکا به منطقه که دیگر اصلا نمی‌توانند بدون هم راه را پیش ببرند. آمریکایی‌ها، به دلایلی که معلوم است، زیر فشار کنگره هستند، زیر فشار افکار عمومی دنیا هستند، زیر فشار متحدین‌شان هستند و در عین‌حال درعراق هم این ماشین اینها هیچ حرکتی نمی‌کند، پس احتیاج دارند به کمک ایران. ایران هم به همین اندازه باید نگران باشد.

ایران به‌طور رسمی اعلام می‌کند خواستار خروج اشغالگران از عراق است. شما فکرمی‌کنید با توجه به شرایط کنونی ایران عمیقا مایل است نیروهای آمریکایی از عراق خارج شوند؟
بله، حتما. ایران مایل است طی برنامه‌ای برنامه‌ریزی‌شده به‌طوری‌که خطر فروپاشی عراق را درپی نداشته باشد و به ترتیبی باشد که در عین‌حال به نفوذ و اقتدار ایران هم در عراق لطمه‌ای نزد، نیروهای غرب از عراق خارج شوند.

می‌دانید که کنترل اوضاع عراق دشوار شده و حتا آمریکایی‌ها هم واقعا آنجا مشکل دارند.
ایران داوطلب است که بدون دخالت کشورهای خارجی عراق را اداره کند و به نظر می‌رسد که ایران و عربستان سعودی به‌هم دیگر قول بدهند که سنی‌ها و شیعه‌ها را بر دیگری برتری بزرگی ندهند، به اصطلاح ایران نخواهد هلال شیعی را ببندد و سنی‌ها هم نخواهند مثل گذشته حقوق اینها را از بین ببرند، به احتمال زیاد بهتر از آمریکا و نیروهای تحت رهبری آمریکا خواهند توانست عراق را اداره کنند.

با توجه به درگیری‌های اطلاعاتی دو کشور و موضوع ایرانی‌هایی که در عراق بازداشت شده‌اند، فکر می‌کنید در این مذاکرات این دو محور مطرح بشوند؟
جمله‌‌ای قدیمی‌ست از سیاستمداران قرن هجدهم که می‌گوید "دو طرف معمولا موقعی که می‌نشینند، راجع به اتاق خوابشان با همدیگر صحبت نمی‌کنند ولی صحبت‌هایی که می‌کنند بر سرنوشت اتاق خواب‌های آنها اثر می‌گذارد". آمریکا خیلی بزرگتر و تواناتر از ایران است. ولی آمده است به منطقه‌ای که در این منطقه آشنا نیست، توی کوچه‌پس‌کوچه‌های اینجا گیر افتاده است و اینجا درست همان منطقه‌ نفوذ و قدرت سنتی شیعه و ایرانیان است. بنابراین در این منطقه می‌شود گفت در این شرایط بخصوصی که از آن صحبت می‌کنیم قدرت برابر دارند. ولی آمریکایی‌ها تا این قدرت را به رسمیت بشناسند، سه سال سختی را گذرانده‌اند. الان به نظر می‌رسد به رسمیت شناخته‌اند، به‌خاطر اینکه یک آوانس بزرگ دادند تاهمین الان. آنها در حالی‌که به کشورهای دیگر عضو شورای امنیت و سازمان ملل می‌گویند که با ایران مذاکره نکن تا موقعی که ایران غنی‌سازی را قطع نکرده و در حالی‌که محکم سر این حرف ایستاده‌اند و دیگران را جریمه می‌کنند، ولی خودشان ناچار شده‌اند بیایند مذاکره کنند. آیا ایران این وضعیت امتیازی را که دارد، این را به اندازه خرج خواهد کرد؟ یا اینکه مغرور خواهد شد،‌ غره خواهد شد و درنتیجه می‌شکند و ضرر خواهد کرد؟ اینها همه چیزهایی‌ست که باید در آینده دید. ولی به نظر من هم کشمکش‌ها و جنگ اطلاعات، جنگ نظامی جنگ پنهانی‌ست که دو کشور دارند با همدیگر می‌کنند تا بعد بنشینند سر میز مذاکره.

آیا می‌شود گفت ورود ۲ ناو هواپیمابر آمریکا به خلیج فارس هم‌زمان با این مذاکرات اتفاقی است؟
تقریبا می‌شود گفت الان در کل منطقه هر آنچه صورت می‌گیرد، حتا تصویب بودجه‌ی دولت جرج بوش در کنگره‌ی آمریکا برخلاف قول قبلی دمکراتها به‌خاطر این است که قانع شده‌اند دولت‌شان وقتی دارد با ایران مذاکره می‌کند، زیر فشار نگذارند. هر کاری که می‌کنند، اعم از فرستادن نیرو یا بردن این نیرو یا تصمیم‌گرفتن و یا گروگانگیری‌کردن و یا هر کار دیگری که طرفین انجام می‌دهند، درحقیقت نشانه‌هایی‌ست که برای همدیگر می‌فرستند.

در چه صورتی می‌شود گفت که این مذاکرات موفقیت‌آمیز است؟
تقریبا می‌شود گفت هردوشان نیاز به روزهای بهتری دارند. ولی آیا هر دو طرف می‌پذیرند یا هر دو طرف همه‌ [سیب] را می‌خواهند. اگر همه‌ [سیب] را بخواهند، بازی شکست می‌خورد. به نظر من تحولات مثبتی که درچندروزه‌ گذشته در بیان مقتدا صدر و در بیان سید نصرالله در لبنان اتفاق افتاده است هم، به پیش‌زمینه‌ مذاکرات ایران و آمریکا مربوط می‌شود و در حقیقت نمایش توانایی‌ها و حوزه‌ قدرت ایران است.