معناي موضع جان بولتون در قضيه ملوانان

معناي موضع جان بولتون در قضيه ملوانان

يكي از فرق‌هاي ورزش و سياست در نوع اعلان نتيجه رقابت حاكم بر آنهاست. در ورزش پيروزي و شكست بسيار عيني و قابل سنجش است. اما در سياست نه. وقتي كه كسي زودتر از بقيه از خط پايان بگذرد ،قهرمان رسمي و بلاترديد مسابقه است. اما در رقابت سياسي موارد زيادي پيش مي‌آيد كه طرفين بازي؛ خود را پيروز ميدان معرفي مي‌كنند. مثل انتخابات شوراهاي سال گذشته. چرا چنين است؟
براي فهم اين مسأله بايد در مورد نتايج مسابقات ورزشي هم تا حدي دقت كرد. چه بسا كه تيمي برنده شود، اما تيم بازنده هم خوشحال باشد. اگر تيم واليبال ايران به تيم ايتاليا با اختلاف اندك و 2-3 ببازد، گرچه باخته است، اما همه تيم بازنده خوشحال خواهند بود و برنده‌ها غمگين. زيرا انتظار فاصله بيشتري را داشته‌اند، گرچه به صورت رسمي نتيجه را باخته‌اند. اين مسأله در سياست بيشتر صادق است. اگر گروهي كه هيچ انتظاري بر پيروزي آنان در انتخابات نيست، چند تا كرسي هم به دست آورند، خود را پيروز محسوب مي‌كنند، اما در مسابقه سياسي نكات ديگري هم هست كه در ورزش نيست يا كمتر هست. از جمله اينكه در سياست معيارهاي ارزشي هم وارد ارزيابي مي‌شوند.
فرض كنيد فردي با رشوه و دروغ امتياز و مالي به دست آورد، ما چه قضاوتي در باره موفقيت وي مي‌كنيم؟ اگر معيار اخلاقي را در نظر نگيريم، طبعاً او را موفق و پيروز مي‌دانيم، اما با لحاظ كردن معيار اخلاقي، او را ناموفق و شكست خورده خواهيم خواند.
با توجه به اين موارد مي‌توان فهميد كه جان بولتون چرا دولت ايران را پيروز ميدان دستگيري و رهاسازي ملوانان مي‌داند. وي مخالف سرسخت دولت ايران و خواهان براندازي آن است. حكومت ايران را با معيارهاي خود، شرور و ياغي مي‌شناسد و معتقد است كه هيچ امتيازي را نبايد به چنين رژيمي داد، و طبعاً در جريان اخير هم طرفدار مواجهه و شدت عمل با ايران بوده است. بنابراين با چنين معيارها و ديدگاهي نسبت به دولت ايران، آن را پيروز هر دو مرحله ميداند. زيرا هيچ مصالحه و سازشي و حتي مجازات اندك را براي دولت ايران تجويز نمي‌كند. در مقابل اگر كسي جايگاه بهتري براي دولت ايران تصور كند، طبعاً چنين ارزيابي را ارايه نمي‌كند. تحليل بولتون كاملاً سياسي و معطوف به اهدافي است كه در سر مي‌پروراند، وي چون دنبال تغيير حكومت ايران است، چنين تحليلی را ارايه مي‌كند تا نتيجه بگيرد كه بايد فشارها را بر ايران افزايش داد و كساني كه در داخل كشور خود را به تحليل امثال بولتون دلخوش كرده‌اند، بايد منتظر تبعات آن هم باشند. اگر بولتون چنين تحليلي را با هدف توصیه به سازش و كنار آمدن با حكومت ايران ارايه مي‌كرد، قابل فهم بود، اما هنگامي كه آن را با رويكرد تغيير حكومت ارايه مي‌كند، طرفداران حكومت ايران بايد قدري تأمل به خرج دهند.
هدف وي از اين تحليل اين نيست كه دولت ايران را قدرت بلامنازعي معرفي كند كه چاره‌اي جز سازش و تفاهم با آن نيست، بلكه هدفش اين است كه پيروزي ايران را ناشي از ضعف برخورد كشورهاي غربي معرفي كند و اين نتيجه را بگيرد كه با برخورد ضعيف غرب، دولت ايران سركش‌تر و غير قابل كنترل‌تر مي‌شود.
در تاريخ هم هر دو نوع تحليل را داشته‌ايم. تحليل چرچيل از هيتلر منجر به مواجهه جدي غرب با آلمان نازي شد، و تحليل كيسينجر از چين منجر به سازش و صلح ميان چين و غرب گرديد. ظاهراً تحليلگران داخلي طرفدار دولت چون نتوانسته‌اند قضيه اخير را حل كنند، و شأن نزول رأفت و عطوفت اسلامي ، براي چنين موضوعي كه به قول خودشان كشش نداشت و در حال تبديل شدن به تله‌اي خطرناك بود، را بیان کنند، لذا دست به دامن تحليل‌هاي جان بولتون شده‌اند، بدون آنكه به مضمون واقعي آن توجه كنند.
یکی از اهم دلائل طرفداران دولت نسبت به پیروز دانستن خود ارائه نامه معذرت خواهی از سوی انگلیسی هاست.در واقع این کلیدی ترین دلیل آنهاست و انصافا هم باید پذیرفت که اگر چنین نامه ای وجود داشته باشد طرف انگلیسی (با توجه به تکذیب وجود چنین نامه ای از سوی آنها) از چند جهت بازنده این بازی است و اگر چنین نامه ای نباشد طرف ایرانی بازنده چند جانبه است.در این صورت این سوال پیش می آید که ایران چرا این نامه را منتشر نمی کند؟ چرا مصاحبه های ملوانان را که هر منصفی می پذیرد که هیچ اعتباری ندارد و اخلاقا هم مذموم است بارها پخش می کنند اما از انتشار یک نامه عادی دولتی به صرف این که انتشار آنها مرسوم نیست سرباز می زنند. حتی اگر این ادعای را هم بپذیریم وقتی می توان منتشر نکرد که طرف انگلیسی سکوت تائید آمیزی مبنی بر ارسال چنین نامه ای داشته باشد نه این که مرتب وجود چنین نامه ای را تکذیب کند!! اگر دولت ایران برنده این بازی است چرا اصرار غیر قابل تائیدی را درباره انتشار چنین نامه ای می کند؟
شاید دوستان در این جریان برای حل مساله هسته ای تمرین کردند، که در این صورت از حالا باید از مصالحه احتمالی در پرونده هسته ای استقبال کرد و به آنان دست مریزاد گفت. اگر یادتان باشد درباره بحران هسته ای هم پیشنهاد من همین شکل رفتار بود که به خاطر درخواست مسلمانان و فارغ از سازش با کشورهای غربی اقدامی یکطرفه کنند تا قطعنامه ها و اقدامات بعدی علیه ایران کان لم یکن شود. چنین اقدامی حتما با استقبال همه مواجه خواهد شد، دوستانی هم که شعار های آنچنانی می دهند فورا می توانند قضیه را رفع و رجوع کنند و آن را پیروزی معرفی نمایند.

April 6: Bravo, Iran!

MOSCOW. (RIA Novosti political commentator Pyotr Goncharov) - The U.S. military operation against Iran code-named "Operation Bite" and scheduled by the leading global media for April 6 did not take place. Bravo, Iran!

Bravo, because Iran did not swallow the bait. Eye-witnesses report that life there remained perfectly normal. State-run television and radio continued working as usual. News reports in the early hours of April 6 informed the audience as usual about the situation in Iran and the rest of the world, and the latest events in sports and culture. Now, the Islamic Republic of Iran continues to live a normal life, as if the "Bite" had never been planned.

A whole army of military experts had swallowed the provocative misinformation, and Iran could have reacted in the same way, especially with the U.S. carrier-based naval force next door - the Dwight D. Eisenhower aircraft-carrier in the Gulf, and the Stennis aircraft-carrier in the north of the Arabian Sea.

When all experts talked about the imminent military operation, it was hard to resist the temptation of a pre-emptive strike. But if Iran had gone for it, it would have made a priceless gift to the United States, and in this case April 6th would certainly have taken place.

Military experts have every reason to talk about Washington's readiness to resolve the Iranian problem by force, all the more so since it has had a plan for quite a long time now. This plan was drafted as soon as the first leader of the Islamic Republic of Iran Ayatollah Khomeini proclaimed a concept of exporting the Iranian-type revolution to the Middle East, and denied Israel the right to exist as a state. Khomeini did not conceal that one of the major motives of the Islamic revolution was to oppose the U.S. presence not only in Iran but also in the Middle East.

Although nothing terrible happened on April 6, the situation in Iran is closer to war than ever. Having adopted a tough stance on the UN Security Council sanctions, and refuting all Washington's demands to curtail its nuclear program, Tehran is actually precipitating the war. Numerous forecasts of a potential strike come in handy. They are invariably accompanied by reassurances that the U.S. has got stuck in Iraq and Afghanistan, that Iran is not Iraq, and that Washington is not likely to risk a military action.

But it can well risk it. Indeed, Iran is not Iraq, and for the U.S. this has both negative and positive implications. It is hard to say which are stronger. Besides, the U.S. and NATO are not so badly stuck in Afghanistan. Finally, the main point is that Washington will never leave Israel to face nuclear Iran single-handed.

The trouble is that Tehran can talk forever about its lack of ambition to produce its own nuclear bomb, or appeal to Islam and Khomeini's fetwa, which ostensibly prohibit the manufacture of weapons of mass destruction, but neither the U.S. nor Europe, nor even its Mid-Eastern neighbors will believe it. And there are grounds not to believe it but, regrettably, official Tehran does not want to consider them.

This is a stalemate. But if the U.S. has to make a choice between nuclear Iran and a military operation, it will undoubtedly opt for the latter.

But still Iran deserves a round of applause because it did not choose the move that suggested itself - to keep British seamen as hostages in the event of a strike. By letting them return home, Tehran made it clear that it is ready for constructive dialogue if its positions are considered.

Maybe, the European negotiators should meet Tehran halfway, and sit down at the negotiating table without the pre-condition of the cessation of uranium enrichment?

They could do that at least before a regular session of the UN Security Council. After all, the Iran-launched centrifuges will be enriching uranium in any case. Too much is at stake, and April 6 may still happen.

لاريجاني: به 3 هزار سانتريفوژ دست يافته‌‌ايم

خبرگزاري فارس: دبير شوراي عالي امنيت ملي ايران به يك روزنامه انگليسي گفت ايران به سه هزار دستگاه سانتريفوژ براي غني‌سازي اورانيوم دست يافته است.

به گزارش فارس، علي لاريجاني روز گذشته در نطنز در پاسخ به پرسش خبرنگار روزنامه «فايننشال‌تايمز» مبني بر اينكه آيا اين برنامه به حال تعليق درآمده است، گفت: «پس چرا آنها (غربيها) نگرانند؟»
به نوشته اين روزنامه، اين در حالي است كه محمود احمدي‌نژاد، رئيس جمهوري ايران و غلامرضا آقازاده، رئيس سازمان انرژي اتمي ايران از تاييد اينكه آيا ايران سه هزار سانتريفوژ را راه‌اندازي كرده است يا خير، خودداري كردند.
لاريجاني پيش از اين گفته بود: «امروز با تكميل چرخه سوخت هسته‌اي ما آماده آغاز مذاكرات واقعي با هدف دستيابي به درك (متقابل) هستيم.»
به نوشته فايننشال‌تايمز، بازديدكنندگان از سايت نطنز شاهد خاكريزهايي در اطراف اين سايت و محاصره شدن آن با ضدهوايي و دستكم يك موشك‌انداز قابل حركت بودند.

Iran wants 50,000 centrifuges, not 3000

IRAN is still seeking to install 50,000 uranium enriching centrifuges at its nuclear plant in Natanz, the head of the Iranian atomic energy organisation said today.

"The objective of the Islamic Republic of Iran is not just the installation of 3,000 centrifuges at the Natanz plant but we are doing everything to install 50,000 centrifuges,'' Gholam Reza Aghazadeh said, according to the IRNA news agency.

Iran said yesterday it could now enrich uranium on an industrial scale but did not disclose how many centrifuges it had now installed at the Natanz plant in central Iran to enrich uranium.

Mr Aghazadeh said he did not disclose at a ceremony yesterday the number of centrifuges Iran had installed at a massive underground facility in Natanz as he did not want to "create ambiguities'' about Iran's objectives.

"I did not want people to say that Iran has finished installing 3000 centrifuges and everything has been completed now,'' he said.

"I thought that foreign media might interpret that the nuclear program of Iran had come to an end with the installation of 3000 centrifuges,'' he said.

"On the contrary, we have entered into the industrial phase and the installation of machines will continue until we reach 50,000 centrifuges,'' he said.

The US, which accuses Tehran of seeking nuclear weapons and has not ruled out the option of military action to bring Iran to heel, said it was "very concerned'' by yesterday's announcement.

Enrichment of uranium is the key sticking point in the stand-off between Iran and the West as the process can produce nuclear fuel but in highly extended form can also make the fissile core for an atomic bomb.

Iran insists its nuclear drive is solely aimed at generating energy.